بی کجا

و من امشب از روی خود گذشتم و نظاره گر ماندم به جاده ای که پیش روی تو بود .  

و تو! در آن قدم گذاشتی.     

میخواهی بروی...اما به کجا؟ 

کسی  چه میداند که انتهای این جاده کجاست؟!

ستارگان چشمانشان را بر نگاه های ملتمسانه زمین بسته اند و ابرها، نقابی خاکستری  

بر صورت دلمرده ماه کشیده اند   ....آسمان خاموش است...و جغدان شوم

آهنگ مرگ میسرایند.    

زمین خشک است ودلمرده و جاده پیری که هیچ جاذبه ای برای رفتن در آن نیست.   

تنها تو به دور از همه و هیچ در ورودی آن ایستاده ای و به جنازه ای...  

مات و مبهوت مینگری که بی شباهت به تو نیست......     

        

                                     دختر پاییز...خرداد ۸۸